Provensaalse skaapskenkel

Kookboeke is vir my soos skoene. Daar’s nie so ding soos te veel nie. Maar, anders as die geval met skoene, hoef ’n kookboek nie vir my nuut te wees nie. Inteendeel, van my mees geliefdes is horingoue tweedehandse nommers. Soos my mees onlangse vonds – ’n kollos van ’n ou boek ‘Feasts of Provence’ deur Robert Carrier. Ek maak ’n bottel rosé oop (dis tog dié wyn van Provence) en, met Merlot op my skoot, maak ek my reg vir ’n fees.

Die boek open met ’n aanhaling uit Enemies of Promise deur Cyril Connolly: “There is the first time we go abroad, and the first time we go to Provence. For me they almost coincided, and it would be hard to express what I felt that evening in the garden above the Papal Palace. The frogs croaked, the silver Rhône flowed underneath, the Mediterranean spring was advancing. I have been back so many times to that place, to Hiély’s restaurant with its plate-glass windows, to the Greek theatre at Arles, the hills of Les Baux, the ruins of Saint Rémy, to the Rhône with its eddies and islands, and the cypress hedges where the cicadas charge the batteries of summer, that I can no longer remember what they looked like for the first time. I only know that they are sacred places.”

Skoon bewoë loop kry ek nog ’n glas rosé en lees verder – van bouillabaisse en van tapenade, van tamaties á la marseillaise en van haas in basiliekruid-sous. En ek droom van die somer en vet plaashoenders druppend op die braai met ’n stewige skoot Herbes de Provence, gepak met die hemelse geure van roosmaryn, tiemie, gedroogde lemoen, naeltjies en laventel…

Daardie aand gooi ek die geure van Provence by skaapskenkels wat ek lank en stadig kook tot my kombuis pure sonskyn ruik.