Gerolde beesbors met stampmielies

Hierdie is nie eintlik ’n resep nie, dáárvoor is wat ek nou deel te eenvoudig. Wat dit is, is meer van ’n gedagte. ’n Idee van anders dink oor waar jy jou vleis koop, watter vleis jy koop en wat jy daarmee doen.

As kind was ’n supermark nie ’n plek waar ons vleis gekry het nie. Ek kan nie eens onthou of die OK destyds vleis op die rakke gehad het nie. Wat ek onthou was slagdag op die plaas. En toe ons uiteindelik noodgedwonge dorpsmense word, was Oom Jollie se slaghuis die plek vir vleis. Ek onthou die hout en sifdraad swaaideur, vir die vlieë neem ek aan. Ek onthou die groot velle spierwit papier vir die toedraai. Maar meeste van als onthou ek Ma se gesprekke met Oom Jollie. Wat het hy vandag? Hoe daarmee gemaak?

In die dekades tussen kindwees en nou het ek menige slaghuis sien sneuwel, veral in die stad. Dis supermark vleis vir ons deesdae, en dit maak my rasend. Want die kwaliteit is meestal twak, die snitte beperk en altyd dieselfde. Tjops, wors, steak. Klein blokkies vir stowe, nugter weet van watter deel van die dier.

Ek hou verby, klim in my kar en ry 15 kilometer na ’n slagter wat nog sy deur oop het, en sy vleis ken. Ek loer na wat hy het, ons praat oor wat ek soek. Tien minute later stap ek uit met iets wat my laat uitsien na aandete. Iets soos hierdie gerolde beesbors. Jy kry weliswaar beesbors (oftewel ‘brisket’) in supermarkte – maar dis dun gesny en bedoel vir sop en bredies. Wat jy nie sal sien nie is ’n groot stuk bors, opgerol en vasgebind met tou, reg vir die pot.

Beesbors soek lank en stadig kook. Ek pak hom op ’n laag uie en wortels, sit hom in ’n lae oond en loop weg vir drie ure. Wat daar uitkom is sappig en sag genoeg vir lepel eet. Ek bedien dit met stampmielies, want dís hoe ons enige ryk beesvleis, insluitend stert, op die plaas geëet het. Dis eenvoudige kos ja, maar in die diep winter is eenvoudig, ryk en warm die beste soort kos.