Amerikaanse braaihoender (Southern Fried Chicken)

Skandes, smeerstories, gekrenkte egos, dreigemente, … Dis realiteitstelevisie op sy beste. Jip, Amerika se toekomstige president, Die Don, is vet pret. My fasinasie met wat daar oorkant die water aan die gang is grens aan die morbiede. En laat ek nou maar eerlik wees, daar’s ’n gesonde skoot ‘schadenfreude’ ook. Ek weet dit sê min van my.

‘Amerikaans’ is nie iets wat ek dikwels kook nie. Maar met die dat my TV deesdae so te sê permanent op CNN ingeskakel is vir al Die Groot Geel Een se jongste mannewales, besluit ek dis tyd om iets daaraan te doen. ‘Southern Fried Chicken’ is so Amerikaans as kan kom. Gewild is dit gewis. Daai kolonel van Kentucky het tog ’n hele sakeryk daarop gebou.

Doen jy dit reg, is ‘Southern Fried Chicken’ bros buite en sappig binne. Met dit in die kop Google ek ’n hond uit ’n bos. Jamie Oliver sit die hoender vir sy ‘Southern Fried Chicken’ oornag in ’n soutoplossing voor hy dit marineer. Kyk ek’s nie lui in die kombuis nie, maar so soutbad is iets wat ek miskien net mee sal bodder vir ’n allemintige kalkoen. En dis net as dit Kerstyd is en opstêrs familie kom. Vir ’n hoenderboud is dit te veel moeite.

Sommige resepte marineer die hoenderstukke in karringmelk. Dit maak dit blykbaar ekstra sag en sappig. Ek besluit dit klink na ’n plan en sit die lot in die yskas vir ses ure. Ek kon net sowel nie, want die hoender wat ek proe is g’n niks sappiger as enige ander hoender wat ek kook nie. Nee, die groot geheim vir ekstra sag en sappig is nie waarin jy dit marineer nie, maar die kwaliteit van die hoender. ‘Free range’ móét dit wees, en jongerig. ’n Plaashaan wat vir ses jaar in Tant San se groentetuin geskrop het is miskien ‘free range’, maar ság gaan hy nie wees nie.