Geroosterde hoender die Franse ouma manier

Sondagmiddag se roosterhoender – dis eenvoudig een van die beste dinge in die wêreld – mits jy dit reg doen. Kyk dis maklik om ’n hoender op te foeter, maar volg jy die reëls is dit net so maklik om dit reg te kry. Die reëls is eenvoudig, daar’s net twee: 1) Gebruik die beste, maar béste hoender waarop jy jou hande kan lê en 2) Moenie peuter aan die ding nie.

Met die ‘beste’ hoender bedoel ek dies wat vrylik rondloop en slakke uit die tuin krap, sonder enige sorge oor môre – wat die winkels ‘free range’ noem. Dis die enigste hoender wat ek ooit koop want hoewel ek nooit vegetaries gaan wees nie, het ek groot ‘issues’ oor die lewe wat diere gehad het voor hulle op my bord beland. As jy nie dieselfde sensitiwiteite het nie moedig ek jou steeds aan om hierdie roete te gaan. Hoekom? Eenvoudig – jy kan dit proe. Gelukkige hoenders is net meer ‘hoenderig’. Daar is ook trappe van gelukkig wees, want supermarkte se ‘free range’ hoenders is nou maar een maal nie naastenby so goed soos ’n properse plaashoender nie. As jy dus ’n vriendelike boer of twee ken of ’n ordentlike boeremark naby jou het is dit die eerste prys vir hoender koop. Met my sedeprekie uit die weg, laat ons praat oor wat jy met ’n hoender doen. Die antwoord? So min as moontlik. Meestal gee ek hom net ’n leksel olyfolie of smeertjie botter, hope seesout en swartpeper en gooi die knaap op ’n bed uie of preie en wortels in ’n warm oond.

Hoender met vulsel stop is nie bo aan my lys van gunsteling goed om met ’n hoender te doen nie. Nie oor dit ’n beginselsaak is nie verstaan. Dis oor ek meestal teleurgesteld is. My een uitsondering is die klassieke Franse ouma manier met ’n hoender – ’n vulsel van hoenderlewer, spek en salie. Die Franse noem dit poulet grand-mere. Ek noem dit ’n gawe idee.

Al wat ek hierby wil hê is ’n baguette met ongesond baie plaasbotter gesmeer en ’n paar kraakvars groen blare gekus met ’n parmantige Dijon-vinaigrette. Dít en natuurlik ’n goeie glas Sauvignon of twee – iets soos Groote Post se Seasalter Sauvignon Blanc wat onlangs aan my deur kom klop het. Soos meestal die geval met SA Sauvignons is daar lieflike vrugte te bespeur op hierdie wyn, maar oor dit alles lê ’n laag mineraliteit, so tipies van wyne van die Darling Hills area. Hierdie is nie ’n bring-en-braai, kom-ons-eet-tjops tipe wyn nie. Helfte van die wyn is immers in Franse hout verouder met die ander helfte wat op die moer in staaltenke gerus het. Dis elegant, kompleks en subtiel. Nes ek as ek my lyf Frans hou in die kombuis…