Rokerige mielies op die braai

’n Properse mielie herhinner my aan ’n graad eentjie met ’n haasbek en ’n poniestert. Ek bedoel nie die winkel een wat gepluk, gewaks en perfek ‘getrim’ is nie. ’n Behoorlike mielie lê knus in sy blarekombersie, baard en al. Trek jy die blare terug, het jy ’n wafferse poniestert, sommer baie nuttig om die mielie aan te gryp as jy hom op die braai wil omdraai. Hy’s ook nie perfek soos die winkel een met al sy pitte teenwoordig en netjies in ’n ry nie. Nee, hier na die punt se kant toe is hy lekker haasbek. Laas Saterdag loop ek sulke ordentlike mielies by die Oranjezicht stadsplaas se markdag raak.

Daar is twee skole as dit kom by mielies gaarmaak. Die een sit hom in ’n pot met soutwater. Hy kom heerlik sappig uit, maar hy skort daai rokerige braaismaak waarvan ek soveel hou. Die ander skool smyt hom op die braai. Dan’s hy nou wel rokerig ja, maar die pitte is meestal so droog en taai dat ek effe te veel Chenin moet sluk om hom in te kry. Nie dat ek eintlik ’n verskoning nodig het om effe te veel Chenin te sluk nie.

My geheim vir ’n mielie wat sappig én rokerig is? Ek doen altwee… Eers kook ek hom in ’n pot water tot net gaar. Dan sit ek hom op die braai vir so vyf tot tien minute. Ek soek daai braai skroeimerke. Dis nie genoeg vir ’n diep rokerige braaismaak nie. Dus help ek die lotjie aan deur die mielies deurtentyd te verf met ’n botter propvol rookgeur. Dis so maklik, ek voel half skaam om hierdie ’n resep te noem. Maar ek deel hom tog, want jene dis lekker.