radicchio-en-okkerneut slaai

EKSOTIES is nou nie eintlik ’n woord wat ek sal gebruik om die kos was ek as kind geëet het te beskryf nie. Dink boerewors, beetslaai, murgpampoentjies en pap, en jy’s op die regte spoor.

Ek blameer nie my ma daarvoor nie. Ek blameer die OK.

Op die piepklein hoëveld dorpie waar ons in die vroeë tagtigs gewoon het, was Denny knopiesampioene die vreemdste kosding wat jy by die OK (die enigste koswinkel op die dorp, buiten die koöperasie natuurlik) kon koop. Nie vars nie, verstaan. Geblik. Dit was woes grênd. Die enigste kaas was Gouda. En die brood was goewerment issue – wit, sag en… wel, smaakloos.

’n Paar dekades later verstout ek my steeds in enige nuwe of effe anderse kosding.

Laas Saterdag loop ek radicchio raak. Hy het seker ’n Afrikaanse naam, maar aangesien ek g’n benul het wat dit is nie, gebruik ek sommer sy Italiaanse naam (uitgespreek “radikkjo”).

Met sy rooi en wit blare, lyk dit soos liefde op ’n bord. Mens sien dit gereeld in daai pakke gemengde slaaiblare. Dis ’n effe bitter blaar waaroor die Italianers (met rede, dink ek) vrek.  Bitter kos is nie iets waarvoor Suid-Afrikaners vreeslik ooghare het nie, maar hierdie is een wat jy moet probeer.

Dit was ’n heerlike sonskyndag wat gesmeek het vir ’n lui middagete in die skadu van die groot boom in my agterplaas.  Toe was ek ’n paar radicchio-blare, gooi geroosterde okkerneute by en – want ek het niks skaamte nie – sommer ’n hele blok Cremezola kaas.  ’n Vinaigrette stroopsoet gemaak met hope heuning was al wat hy gevra het.

Bedien ’n ciabatta, prosciutto en salami daarby en jy’t ’n heel gesofistikeerde Italiaans-geïnspireerde middagete. Maak ’n bottel vrugtige witwyn oop en die Kaap is weer Hollands.